|
|
|
|
|
|
Overdag
schuilen ze in groepen in grotten, 's nachts gaan ze op jacht. Gebruikt
vermoedelijk elektrosensors om zijn prooi te vinden. De coelacanth leeft op een diepte van honderd tot vierhonderd meter. Een paar jaar geleden werden meerdere exemplaren gefilmd in hun natuurlijke omgeving. Hierbij bleek dat ze vaak met hun kop naar beneden in het water hangen en zich voortbewegen met roeiende bewegingen van de achterste rugvin en de aarsvin. De coelacanth is een viseter die alleen wordt gevangen door vissers die met een lange lijn werken. Het aantal coelacanthen dat sinds 1938 gevangen is minder dan 200. |
|
|
Behalve het eerste exemplaar, werden tot voor kort alle 'Latimeria' gevangen bij de Comoren, meer specifiek bij 2 van de 4 eilanden, Anjouan en Grande Comore. Veel wetenschappers vermoeden dat dit het enige hoofdvoorkomens-gebied is, maar het zou ook kunnen dat het verspreidingsgebied groter is, en dit slechts het enige deel van het gebied is waar op grotere diepte naar grotere vissen gevist wordt. In 2000 werden coelacanthen gevonden bij de kust van Zuid-Afrika. Een tweede soort, 'Latimeria menadoensis' werd in 1997 ontdekt op een vismarkt in Celebes. |
Tot voor kort werd verondersteld dat de Comoren de enige plek ter wereld was waar de coelacanth voorkomt. Maar in de zomer van 1999 werd bekend dat er tienduizend kilometer verderop, op een vismarkt in Manado op Sulawesi, Indonesië, ook exemplaren waren gezien. Deze vissen waren gevangen bij Manado Tua, een vulkanisch eiland voor de kust van Sulawesi. Aanvankelijk dacht men dat het om enkele exemplaren van de Comorenpopulatie ging, die met een zeestroom bij Sulawesi terecht waren gekomen. Later bleek het om een aparte populatie te gaan. Op grond van DNA-onderzoek van het enige beschikbare exemplaar heeft een groep Franse onderzoekers inmiddels vastgesteld dat het om een andere soort gaat. |
